Auteur: tekstwer

Onze ouders hadden geen rijbewijs en wij, vijf kinderen, zijn allemaal gek van autorijden. Rara. Is het juist dat gebrek aan een auto in het gezin of willen we allemaal de regie over onze levens middels -letterlijk- een stuur in handen?

Waarom onze ouders geen rijbewijs hebben gehaald, weet ik niet. Was het een kwestie van geld of misschien wel angst? Feit is dat weggebracht worden met de auto nooit een optie was. We hebben er in ieder geval goed van leren fietsen. Brommers deden wel hun intrede zodra we de zestienjarige leeftijd bereikten en op ons achttiende gingen we allemaal direct aan de slag met autorijles. 

In drie gevallen (mijn twee broers en een van mijn zussen) is er ook een groot rijbewijs bemachtigd. Een broer maakte daadwerkelijk zijn werk van het rijden op een vrachtauto. De andere broer, werkzaam bij de douane, viel zodra er zich maar een kansje voordeed, in als chauffeur op de betreffende vrachtauto. De ene zus haalde haar groot rijbewijs om haar partner soms af te kunnen lossen tijdens gezamenlijke buitenlandritten op de vrachtauto. 

En ik, zonder groot rijbewijs, verkeer ook in de transport- en logistieke wereld als bezorger van medicijnen. Weliswaar opgeleid tot journalist, maar met een even grote liefde voor handwerk. En dan nog die ene zus.  Ze is in de zorg terechtgekomen, maar hanteert thuis altijd het stuur van de personenauto. Haar man heeft ook een rijbewijs maar zit er liever naast. Mijn zus geeft het stuur maar moeilijk uit handen.

Dat brengt me bij de psychologie van dit verhaal. We willen geloof ik allemaal achter het stuur van ons leven zitten. Iets uit handen geven, doen we niet makkelijk. En meegaan in andermans idee vinden we evenmin makkelijk. Laat staan dat we samenwerken en ons overgeven aan een onontkoombaar groter geheel. Zoals dat bijvoorbeeld gebeurt als er een verlies optreedt. We proberen met onze hoofden een stuur te vinden waardoor zo’n verlies snel verdwijnt of op zijn minst te verklaren is. En als we dan na lang zwoegen eindelijk moeten toegeven dat het leven zich soms niets aantrekt van ons getrek aan het stuur, laat staan onze regieaanwijzingen, dan geven we ons min of meer mokkend over. En zetten vervolgens zo snel we kunnen onze auto of benenwagen in beweging zodat we de regie weer in handen hebben. 

Ik zit met een ‘probleem’. Mijn moeder en Vladimir Poetin zijn op dezelfde dag van het jaar geboren. 7 oktober. Mijn moeder in 1929; Poetin in 1952. Nou ben ik nogal van de sterrenbeelden en het boek Het mysterie van je geboortedag zie ik als een soort bijbel. Toon mij je geboortedag en met die bijbel in de hand weet ik precies hoe je in elkaar steekt, zonder je ooit ontmoet te hebben. Ik heb het vaak toegepast bij het daten. Maar ik ben menig maal op de koffie gekomen. Het blijkt een nogal kortzichtige werkwijze te zijn. 

Een tijdje geleden kwam ik er achter dat Poetin op eenzelfde dag in oktober is geboren als mijn moeder. Ik schrok me rot. Want in mijn beleving kan de ene mens niet méér van de ander verschillen dan die twee doen.

Mijn moeder was een schat. Kwam op voor de minderbedeelden en het vrije woord, was zeer zorgzaam en hartelijk. Eigenlijk ken ik geen liever mens op aarde dan zij was. En dan Poetin: machtswellusteling, oud-KGB’er, ruimt mensen simpelweg ‘op’ die het niet met hem eens zijn, heeft niets met de uiting van je vrije mening, noem maar op. 

Moet ik mijn bijbel maar gewoon in de oud papierbak gooien? Of toch nog eens goed de beschrijving van de persoon van 7 oktober doorlezen? Dat laatste heb ik gedaan.

Als titel draagt de bewuste dag ‘De dag van de trotsering’. Een paar citaten: ‘De mensen die op deze dag worden geboren, hebben een sterk rebelse kant in zich. Ambiëren een machtspositie,….hebben een charmant voorkomen…..hebben een sterke wil…’ Als advies staat er onder meer ‘doe iets aan je problemen met autoriteit…kom op voor jezelf – wees geen speelbal. Houd je rebelsheid in de hand. Het gaat om evenwicht.’

Ik heb mijn moeder nog nooit gezien als iemand die macht ambieert. Wel iemand met een charmant voorkomen. Laatst hoorde ik van haar nog levende, jongere zus dat ma vroeger ‘een pittige tante’ was. En in de relatie met mijn vader liet ze zich ook niet bepaald de kaas van het brood eten. Ze heeft nooit het huis van de buren in willen nemen. Het blijft me een raadsel, die gedeelde geboortedag….

Om alcohol te kunnen drinken tijdens de kerstborrel van het werk, ga ik met de trein. Het is nog een flink eind lopen naar het industriegebied waar ons bedrijf zetelt. Maar er staan genoeg huizen langs de route, dus niet eng.

De terugreis vergt iets meer inspanning omdat ik nu het kerstpakket mee moet sjouwen. Een onhandig formaat, maar gelukkig niet te zwaar. Ik mis net de trein van half negen. Er staat een fijn bankje op het verlaten perron. Na een kwartiertje komt een groepje jongelui met bierflesjes in de hand het perron op. Gaan ze stappen in Enschede? Nee, ze hebben een bedrijfsuitje van hun werkgever Domino’s. Ze gaan bowlen. Daarna komt een oudere man het perron op, samen met een flink aangeschoten man. Hij vraagt aan de jongelui of ze deze man, René genaamd, in Hengelo op de trein naar Oldenzaal kunnen zetten. Maakt verder niet uit hoe ze het doen, als hij maar in de trein belandt. De oudere man vertelt dat René volgende week een nieuwe baan in Hengelo krijgt en drie dochters heeft. Waarop de jongelui gehaaid vragen hoe oud die dochters zijn. ‘Eentje van vijf en een half…” “O, laat maar zitten.” “We kunnen René ook in Hengelo laten staan, dan komt hij maandag in ieder geval op tijd op zijn werk.” In de trein hoor ik een hoop lol en kabaal uit de richting van René en het groepje jongeren komen. Bij de overstap in Hengelo krijg ik niet mee of ze René inderdaad wel netjes in de trein naar Oldenzaal afleveren.

Ik stap op de fiets naar huis, waar ik de achterdeur maar halfopen krijg. Op de een of andere manier is het palletje van het oplegslot aan de onderkant van de deur naar beneden gezakt. Ik weet dat de poes van de overbuurvrouw boven op het logeerbed lag te slapen toen ik wegging. De deur naar beneden heb ik voor hem opengelaten. Ik zie nu dat hij me door het raam van de deur aan zit te kijken. Verrek, heeft hij dat palletje naar beneden gedrukt in een poging naar buiten te kunnen? Ik heb een koevoet in de schuur liggen. Met wat kracht krijg ik de deur losgerukt. Inderdaad, het oplegslot heb ik er daarmee afgesloopt. Maar de deur is verder nog in orde. De poes schiet verschrikt langs me heen naar buiten. Tijd om mijn kerstpakket open te maken.