Vergissing
In Goor woont mooi volk. Ze hebben altijd wel wat. Óf ze hebben kritiek op de gang van zaken óf ze tonen zich kwetsbaar menselijk. Zo zwaai ik tijdens mijn bezorgdienst regelmatig naar bepaalde mensen van de plantsoenendienst. Eentje zwaait altijd en lacht er vaak heel overtuigend bij. Soms komt het tot een klein praatje. Ik vernam dat hij binnenkort met pensioen zou gaan en daar keek hij enorm naar uit. Op de komende woensdag zou zijn laatste dag zijn en hij zou onthaald worden met een kleine bijeenkomst. Dat was een paar maanden geleden. Rijd ik gisteren door Goor, wat schetst mijn verbazing: staat hij doodleuk te schoffelen in een berm. Wat krijgen we nou? Even checken. Nee, hij had zich vergist in de pensioendatum. Het zou pas volgende week woensdag, 30 september, gebeuren. Een collega achter hem grapte nog dat hij al die tijd gelogen had over zijn leeftijd en zeker nog vier jaar zou moeten ploegen bij de dienst. Maar mijn dag is goed. Dit soort vergissingen worden volgens mij alleen gemaakt in Goor. In ieder geval zo eerlijk en open opgebiecht.
Ceci n’est pas un takkeherrie
Ze kijkt een beetje preuts, de madam die op de toegangsdeur van de expositie This is Surrealism! in het Cobra Museum prijkt. Preuts maar uiteindelijk ook geen enkel geheim verhullend. Zo was ons weekend in Amstelveen eigenlijk ook. In het Cobra Museum hangen tijdelijk de meest betekenisvolle stukken die thuishoren in het Rotterdamse Museum Boijmans Van Beuningen, maar -vanwege een verbouwing aldaar- nu te zien zijn in het Cobra. Om niet meteen na sluitingstijd naar het Verre Oosten te hoeven terugkeren en om nog een lekker borreltje te kunnen nuttigen, zochten we een kampeerplek in de buurt. Dat werd in het Amsterdamse Bos. Een allesbehalve ruige camping waar de overnachters dit keer met een loep moesten worden gezocht. We konden op het terrein zelf een plekje zoeken voor de camper.
Van het Amsterdamse Bos heb ik vaak gehoord dat menig Amsterdammer er natuurvertier haalt, maar ik heb nooit begrepen dat het geluid van Schiphol er surrealistisch en direct naast je op je kussen ligt. Wat heet: het betreffende vliegtuig lijkt juist op de asfaltlap naast het gras waar wij onze camper hebben geparkeerd, te willen vertrekken. Er is nog net geen stewardess die om onze boarding pass komt vragen en we worden net-niet gesommeerd om onze mondkapjes op te zetten. Tjongejonge, wat heb ik met de bewoners in deze omgeving te doen. Vaak vernomen dat de overlast echt te gek is, maar om bij die woorden ook daadwerkelijk (niet zozeer beeld maar vooral) geluid te hebben, is andere koek zeg. Ceci n’est pas un takkeherrie, zou de surrealist René Magritte geconstateerd hebben.
Zoals Groningen verzakt om voor ons, elders wonend in het land, warme huizen en hete douches te creëren, zo wordt de omgeving van Schiphol hoorndol om voor ons, elders wonend in het land, vliegreizen mogelijk te maken. Eigenlijk zou je, met uitzondering van Groningen, elke keer met je huis wat verder onder Amsterdams Peil moeten zakken als je de verwarming en douche weer laat brullen. En zo zou elke vliegreiziger, met uitzondering van die in de buurt van Schiphol, voor elke vliegreis een keer verplicht in het Amsterdamse Bos moeten slapen.
Rusteloosheid
Rusteloos, rustelozer, algehele rusteloosheid. Oftewel: proberen niets te doen in je vakantie. Hoe doe je dat? Lees over mijn pogingen en ervaringen in de column in Huis aan Huis Enschede:
Lege Flessen in een interview
Bij de verschijning van de meest recente bundel Lege Flessen plaatste
Huis aan Huis Enschede een interview met mij en vormgeefster Carla Odink.
Lege Flessen
De vraag van Huis aan Huis Enschede om maandelijks een column te schrijven, stimuleerde me om nog beter rond te snuiven en kijken in Enschede en Twente. Want hoe is het nou eigenlijk om hier te wonen en wat is nou leuk of juist afzichtelijk in deze stad? Wat spoken plaats- en streekgenoten uit? En hoe gedraag ik me zelf?
Ik merk dat de geplaatste columns reacties uitlokken vanuit allerlei hoeken: van mijn patatbakker tot aan de mensen met wie ik me maandagavond uitleefde op het hockeyveld. Nooit gedacht dat Huis aan Huis zo breed gedeeld wordt.
‘Lege Flessen’ is, na ‘Biefstuk’, mijn tweede bundel met columns en bevat alle huis-aanhuisstukjes tot heden, aangevuld met columns die ik eerder op mijn eigen site publiceerde.
Ik hoop dat het aangenaam verpozen is met ‘Lege Flessen’ vol Enschedese ervaringen.
Ingrid Timmermans
november 2016
Biefstuk
Schrijven is zo lekker, maar observeren is dat zeker ook.
Voor mijn werk als tekstschrijver moet ik vaak in het strakke jasje van de opdracht kruipen. Dat is ook het mooie van het ambacht. Maar daarnaast is het heerlijk om de pen geheel vrijuit te laten gaan en de observaties die ik doe, zo te verwerken op schrift.
Die vrijheid benut ik in mijn blogs.
Omdat ik erg van tekst op papier houd en omdat meerdere mensen me hebben aangezet tot dit boekje, komt het er ook: een selectie uit de blogberichten van 2011-2013.
Veel leesplezier!
Ingrid
Maxima(le) voeten
Wat heerlijk om een overeenkomst te hebben met Máxima. Een zeer prettige ontdekking! Voeten als onderwerp van de aprilcolumn in Huis aan Huis Enschede.
Huurmoordenaar
Nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen, nieuwe wensen. De eerste column van het jaar 2018 voor Huis aan Huis Enschede handelt over een bijzondere maar duidelijke wens.
Voordringer
Het is nog geen december of de Kerstman kruipt al weer voor. Och die arme Sinterklaas die elk jaar weer in de verdrukking komt. Gelukkig is er in de Huis aan Huis Enschede ruimte om daar eens goed over te klagen!