Auteur: tekstwer

In Goor woont mooi volk. Ze hebben altijd wel wat. Óf ze hebben kritiek op de gang van zaken óf ze tonen zich kwetsbaar menselijk. Zo zwaai ik tijdens mijn bezorgdienst regelmatig naar bepaalde mensen van de plantsoenendienst. Eentje zwaait altijd en lacht er vaak heel overtuigend bij. Soms komt het tot een klein praatje. Ik vernam dat hij binnenkort met pensioen zou gaan en daar keek hij enorm naar uit. Op de komende woensdag zou zijn laatste dag zijn en hij zou onthaald worden met een kleine bijeenkomst. Dat was een paar maanden geleden. Rijd ik gisteren door Goor, wat schetst mijn verbazing: staat hij doodleuk te schoffelen in een berm. Wat krijgen we nou? Even checken. Nee, hij had zich vergist in de pensioendatum. Het zou pas volgende week woensdag, 30 september, gebeuren. Een collega achter hem grapte nog dat hij al die tijd gelogen had over zijn leeftijd en zeker nog vier jaar zou moeten ploegen bij de dienst. Maar mijn dag is goed. Dit soort vergissingen worden volgens mij alleen gemaakt in Goor. In ieder geval zo eerlijk en open opgebiecht. 

Ze kijkt een beetje preuts, de madam die op de toegangsdeur van de expositie This is Surrealism! in het Cobra Museum prijkt. Preuts maar uiteindelijk ook geen enkel geheim verhullend. Zo was ons weekend in Amstelveen eigenlijk ook. In het Cobra Museum hangen tijdelijk de meest betekenisvolle stukken die thuishoren in het Rotterdamse Museum Boijmans Van Beuningen, maar -vanwege een verbouwing aldaar- nu te zien zijn in het Cobra. Om niet meteen na sluitingstijd naar het Verre Oosten te hoeven terugkeren en om nog een lekker borreltje te kunnen nuttigen, zochten we een kampeerplek in de buurt. Dat werd in het Amsterdamse Bos. Een allesbehalve ruige camping waar de overnachters dit keer met een loep moesten worden gezocht. We konden op het terrein zelf een plekje zoeken voor de camper.

Van het Amsterdamse Bos heb ik vaak gehoord dat menig Amsterdammer er natuurvertier haalt, maar ik heb nooit begrepen dat het geluid van Schiphol er surrealistisch en direct naast je op je kussen ligt. Wat heet: het betreffende vliegtuig lijkt juist op de asfaltlap naast het gras waar wij onze camper hebben geparkeerd, te willen vertrekken. Er is nog net geen stewardess die om onze boarding pass komt vragen en we worden net-niet gesommeerd om onze mondkapjes op te zetten. Tjongejonge, wat heb ik met de bewoners in deze omgeving te doen. Vaak vernomen dat de overlast echt te gek is, maar om bij die woorden ook daadwerkelijk (niet zozeer beeld maar vooral) geluid te hebben, is andere koek zeg. Ceci n’est pas un takkeherrie, zou de surrealist René Magritte geconstateerd hebben.

Zoals Groningen verzakt om voor ons, elders wonend in het land, warme huizen en hete douches te creëren, zo wordt de omgeving van Schiphol hoorndol om voor ons, elders wonend in het land, vliegreizen mogelijk te maken. Eigenlijk zou je, met uitzondering van Groningen, elke keer met je huis wat verder onder Amsterdams Peil moeten zakken als je de verwarming en douche weer laat brullen. En zo zou elke vliegreiziger, met uitzondering van die in de buurt van Schiphol, voor elke vliegreis een keer verplicht in het Amsterdamse Bos moeten slapen.

Het is nog geen december of de Kerstman kruipt al weer voor. Och die arme Sinterklaas die elk jaar weer in de verdrukking komt. Gelukkig is er in de Huis aan Huis Enschede ruimte om daar eens goed over te klagen!