Die stilte morgenvroeg. Ik maak me er nu al ongerust over. Zou ik het aankunnen?
Het was een tumultueus jaar. Niet eens zozeer voor mezelf. Elk jaar een reorganisatie bij het bedrijf waar ik voor werk went. Zit ik er dit keer bij of wederom niet? Aangezien het niets met kwaliteit heeft te maken en aangezien het steeds weer een loterij is – het ene jaar zit je als oudste in een leeftijdsgroep en word je gespaard, het andere ben je de jongste en derhalve het haasje – kun je er toch verrekte weinig aan doen, tenzij je de klok stil zou kunnen zetten. Groundhogday in het echie.
Nee, het was een tumultueus jaar voor de wereld. Ineens lijkt wereldvrede weer verder weg dan ooit. Okay, wereldvrede zal altijd een utopie blijven, maar het zou toch mooi zijn als we zo nu en dan het gevoel hebben dat het aan de einder te vinden is. Met IS, Poetin, vergeten Afrikaanse oorlogen en afluisterende mogendheden vraag ik me echter af wanneer dat gelukzalige gevoel weer tot me komt.
Maar eerst maar eens die stilte morgenvroeg. Na alle tumult van het afgelopen jaar en de knallen van vandaag ben ik toe aan stilte. En tegelijk maak ik me ongerust. Want: kan ik het wel aan?
BOEM!
Franklin Veldhuis