Elke keer als ik er kom, bedenk ik het me: dit zou een geweldige plek voor mijn moeder zijn geweest om te wonen. Die plek: een seniorencomplex in Goor. Het bijzondere: de appartementen met uitkijk op een gemeenschappelijke binnenplaats en balkonnetjes en openstaande ramen (zoals vandaag). Op warme dagen kletsen de bewoners vanaf hun balkons met elkaar. En komt een gesprek of muziek vanuit de openstaande deuren en ramen naar je toewaaien, beneden op de binnenplaats. Het is hier heerlijk op zo’n dag als vandaag. Senior of niet: het leeft hier. Meteen heb ik dan die prachtige film Una giornata particolare op mijn netvlies. Gezien? Nee? Meteen kijken dan. Want ook al speelt de film in het Italië van Mussolini, de sfeer in het woonblok waar de film is gesitueerd, is warm. Vooral vanwege Sophia Loren. Een mooie ‘huissloof’ op sloffen. Via de openstaande ramen maakt ze contact met buurman Marcello Mastroianni. En dan ontstaat er iets bijzonders.
Niet dat mijn moeder toe was aan Goor, of aan een romance of aandacht. Maar ze woonde wel alleen in het grote huis waar wij zijn opgegroeid. En toen ze ziek werd, zei ze ‘als ik beter word, ga ik uitkijken naar een kleiner huisje‘. Dat is er niet van gekomen jammer genoeg, want ze werd niet beter. Maar sindsdien kom ik overal leuke plekjes tegen voor mijn moeder, ook al is ze er al twaalf jaar niet meer. Inmiddels zou het vanwege mijn leeftijd bijna ook wat voor mezelf kunnen zijn, zo’n gezellig seniorenplekje, met veel gezelligheid en reuring om me heen. Maar nou wil het geval dat ik al in een klein huisje woon op een plein waar de sfeer van het woonblok uit Una giornata particolare al heerlijk rondwaart.