Auteur: tekstwer

In mijn maandelijkse column in de Huis aan Huis Enschede een pluim voor de medewerkers van het Huis van Verhalen.

In de Huis aan Huis Enschede krijg ik vandaag een mogelijkheid om mijn gevoelens over de gebeurtenissen in Frankrijk te luchten.

Je maakt wat mee in een jaar.

Het jaar 2014 vloog voorbij, maar wel het een en ander meegemaakt. Ik heb een zoon Viggo die in juli 4 is geworden. Voordat hij naar school ging kon ik hem wel eens achter het behang plakken. Zoals van het voorjaar in een winkel.

We staan netjes te wachten in een rij bij de kassa waar hij dan ook vrolijk het liedje van Sesamstraat staat te zingen ‘er staat een rij een lange lange rij’ etc. Er staat een meneer voor ons in een scootmobiel. Ik zie in mijn ooghoek Viggo van de grond komen en meneer zijn scootmobiel doet niks meer. Ik krijg het warm. De meneer zegt ‘dat heb ik nog nooit eerder gehad’.

Blijkt dat mijn zoon hem heeft uitgeschakeld (waar die meneer niet eens wist dat daar een knopje zat ). Pppfff. Gelukkig kon hij weer op pad.

Niet veel later staan we bij de voetbal en zie ik Viggo kijken naar een mevrouw met aardige billen. Hij kijkt nog eens en verblikt of verbloosd niet en slaat mevrouw op haar billen. Wanneer ik vraag waarom hij dit nu doet kijkt hij mij aan en zegt die mevrouw had zulke dikke billen !!

Ddduuuhhhh.

Nu hij op school zit heb ik rust.

 

Suzan van de Wiel

Onderweg naar m’n lunchplek neem ik vaak een afkorting, een route met schaduw. Hier in Bangkok is schaduw iets waar je over nadenkt en regelmatig zie ik iemand lopen met een geopende paraplu – tegen de felle zon. De weg naar m’n twaalfuurtje loopt via een boomloze straat en dan duik ik maar wat graag in de parkeergarage van het aanliggende hotel voor wat schaduw.

Laatst kwam ik er achter dat het een vreemde garage is, eentje met gordijnen voor elke parkeerplaats die direct toegang geven tot een hotelkamer. Het blijkt een zogenaamd gordijnhotel te zijn, daar waar Thai discreet hun dingen kunnen doen.

Thaise families leven vaak met 3 generaties onder één dak, en om dan op liefdesgebied in huis iets willen ondernemen is vaak gênant. Thais zijn makkelijk. Hebben ze zin – dan stappen ze in de auto en rijden naar het dichtstbijzijnde gordijnhotel. Naar binnen rijdend doet men de lichten van auto aan en vindt een lege gordijnplek, stapt uit, trekt het gordijn dicht en opent de hotelkamer via een betaalautomaat. Na gedane liefdeszaken verlaat men de kamer, start de auto, lampen weer aan, opent het gordijn en rijdt weer weg.

Zes verdiepingen 24X7 discretie en Thais vernuft. En meest belangrijk: voor de buitenwereld geheel anoniem.

 

Frank E. Bollen

Die stilte morgenvroeg. Ik maak me er nu al ongerust over. Zou ik het aankunnen?

Het was een tumultueus jaar. Niet eens zozeer voor mezelf. Elk jaar een reorganisatie bij het bedrijf waar ik voor werk went. Zit ik er dit keer bij of wederom niet? Aangezien het niets met kwaliteit heeft te maken en aangezien het steeds weer een loterij is – het ene jaar zit je als oudste in een leeftijdsgroep en word je gespaard, het andere ben je de jongste en derhalve het haasje – kun je er toch verrekte weinig aan doen, tenzij je de klok stil zou kunnen zetten. Groundhogday in het echie.

Nee, het was een tumultueus jaar voor de wereld. Ineens lijkt wereldvrede weer verder weg dan ooit. Okay, wereldvrede zal altijd een utopie blijven, maar het zou toch mooi zijn als we zo nu en dan het gevoel hebben dat het aan de einder te vinden is. Met IS, Poetin, vergeten Afrikaanse oorlogen en afluisterende mogendheden vraag ik me echter af wanneer dat gelukzalige gevoel weer tot me komt.

Maar eerst maar eens die stilte morgenvroeg. Na alle tumult van het afgelopen jaar en de knallen van vandaag ben ik toe aan stilte. En tegelijk maak ik me ongerust. Want: kan ik het wel aan?

BOEM!

 

Franklin Veldhuis

Dit zeiljaar startte ergens in juni met een tocht naar Helgoland. Al was het een eind weg voor m’n Friendship23, zouden we het halen?

De mooiste tochten eindigen vaak niet eens in de buurt van de gedachte bestemming en dat is dan ook het beste uitgangspunt voor elke reis. Waar zouden we dit keer aanspoelen?

Trossen los en de IJssel af naar het meer waar de rivier de naam van draagt. Verder naar het noorden door de sluis bij Kornwerderzand op naar de eilanden die waadbaar bijna te benaderen zijn. Buitenom naar Nes en verder naar het Oosten daar waar men spreekt van de Oost Friese Wadden en waarvan Wangerooge wel het meest tot de verbeelding spreekt. En toen? Een tocht de Elbe op en wachten op de nieuwe kapitein die in Hamburg aan boord zou komen.

Retour naar Cuxhaven klaar voor de oversteek naar het gedroomde Helgoland. Helaas terug onderlangs de Jadeboezem in om in Willemshaven de Fok te laten overhalen. Na een tweede bemanningswissel op naar Delfzijl geheel binnendoor. Daarna weer solo buitenom terug naar huis.

En nu klaarmaken om het nieuwe jaar in te gaan zeilen. Ik kan haast niet wachten en volgend jaar op naar Helgoland?

 

Kees Merkelbach

Geïnspireerd door de vriendinnen om me heen die Sara zien en dat vieren…….

De november-column in de Huis aan Huis Enschede.

Altijd fijn als je ergens je mening over mag geven. Over wel of geen Zwarte Piet. Over het bijtellingstarief van je leaseauto (als je er tenminste eentje hebt). Over het vluchtelingenprobleem bij Lampedusa. De kwaliteit van FC Twente. Het weer. Vergeten groenten. Moeten de koeien nu wel of niet in de wei? Je kunt je mening tegenwoordig overal kwijt. Als je het niet face-to-face durft, doe je het lekker via internet. Of je liked je te pletter via Facebook. Of -in het andere geval- ontvriendt je die persoon op Facebook.
Goed nieuws: vanaf vandaag is er nóg een plek om je mening te geven, namelijk op deze site!
Minder eenrichtingsverkeer van mij naar jou. Je kunt nu, zonder al teveel gedoe, meteen laten weten wat je van een tekst vindt. Ik hoor het graag. Ik check vooraf nog wel even of het door de beugel kan en of het niet -alweer- over Zwarte Piet gaat bijvoorbeeld. Ik wacht af!!

Ooit schreef ik dat ik de lente in Enschede had gespot. Twee pubers op één fiets. Hij voorop, zij achterop, aan elkaar gekoppeld door in elkaar gesloten handen ergens ter hoogte van het zadel. Gisteren heb ik volgens mij de herfst gezien. Op een van de singels, ook weer in Enschede. Daar fietsten twee pubers, ieder op een eigen fiets. Handen in elkaar wederom. We passeerden elkaar telkens. Reed ik ze met de auto voorbij; kwam ik ze later weer tegen bij een stoplicht. Reed ik weer verder, tot ik ze bij het volgende stoplicht weer zag. Maar opeens waren die handen uit elkaar. Ik zag de jongen (met zo’n heerlijk half geknipt, half geschoren kapsel zoals ze dat tegenwoordig zo mooi kunnen) heel verliefd naar het meisje kijken. Zij keek een beetje terug, maar het zag eruit alsof in haar hoofd de eerste twijfel zich al had genesteld. Bij het tweede stoplicht mochten zij eerder weg en sloten de handen niet weer opnieuw in elkaar. Hij wilde wel, dat kon ik aflezen aan zijn gezicht. Zij wilde ‘los’ fietsen, met een beetje afgekeerd hoofd. Zou de herfst in deze prille (?) verhouding al zijn ingetreden? Het raakt me altijd: twee in elkaar gepakte handen. Toppunt van intimiteit en verbondenheid. Maar ook zo intens als de handen elkaar niet meer vast willen houden. Je maakt wat mee in Enschede……