Spontane gesprekken met wildvreemde mensen. Altijd leuk, niewaar. Vanmorgen ontstond er weer eentje. Ik was bij Boekhandel Broekhuis voor het boek De hond als medemens van Pauline Slot (een aanrader trouwens) en toen zag ik dat je aan een leestafel een gratis kop koffie kan pakken. Boek meegenomen, koffie uit de automaat en zitten. Een grijze man zat met de krant al aan tafel. Aardige man. Open gezicht. We raakten aan de praat over het leuke feit dat je hier gratis koffie kunt drinken en ook nog je krantje kunt lezen. Maar dan….
Al snel blijk ik hier te maken te hebben met het zoveelste exemplaar van de ‘leegloop’mens. Wat eerst lijkt op een leuke, verassende ontmoeting leidt binnen no time tot een eenzijdige informatiestroom. Van hem naar mij wel te verstaan. Alsof ik een praatpaal ben. Gooi het er maar uit. Volgens mij heb ik op mijn voorhoofd een lichtkrant met de repeterende zin ‘kom maar op met al uw verhalen’. En dan ga ik dus ook nog vragen stellen om de leegloper te stimuleren. Stom stom.
Als er nog ergens een échte luisteraar op deze aardkloot rondloopt die ook eens benieuwd is naar mijn verhaal, waarom ik bijvoorbeeld bovenstaand boek heb aangeschaft, dan hoor ik het heel graag. Ik kom ze niet tegen. Wel een hele bult mensen die volgens mij amper andere mensen spreken en als de kans zich dan voordoet, zich meteen helemaal ‘vergrijpen’ aan die twee luisterende oren. De koffie was best lekker hoor. En ik moet natuurlijk zelf ook mijn stimulatiegedrag wijzigen.
eerlijke, heldere teksten