Ken je dat: je gaat naar een bijeenkomst met een bekende schrijver, koopt een boek, gaat in de signeerrij staan en dan…..oog in oog met de beroemdheid sta je met je mond vol tanden.
Vandaag viel dat alles mee. Dat komt vooral door de schrijver: Redmond O’Hanlon. Zo gewoon en benaderbaar als je buurman in Enschede. Hij was dit weekend in Enschede om persoonlijk rondleidingen te geven bij een expositie die rondom hem is gemaakt en die dit weekend voor het laatst te zien was. De expositie gaat over zijn zoektocht naar ontdekkingsreizigers uit voorbije eeuwen. Eerder vastgelegd in de televisieserie ‘O’Hanlons helden’. In het museum zijn opgezette dieren, planten, fossielen, instrumenten, kaarten, boeken en persoonlijke bezittingen te zien. Maar dé bezienswaardigheid is O’Hanlon zelf natuurlijk. Met zijn witte kuif, vrolijke kop en immense bakkebaarden. En vooral met zijn heerlijke anekdotes, waar ik maar de helft van begrijp omdat het in het Engels is en hij nogal eens mompelt. Maar het enthousiasme is aanstekelijk.
Nou, daar stond ik dan, met mijn in de museumwinkel gekochte boek. Ik wilde hem één vraag stellen: hoe is het met je kat? Uit de televisieserie had ik begrepen dat hij enorm gek is met het beest en dat hij, vlak voordat hij af zou reizen naar een ver oord om de reis van de betreffende ontdekkingsreiziger over te doen, ineens veel meer aan de kat (Bertie) ging hangen. Eigenlijk wilde hij niet weg, want hij kon Bertie niet missen. Ik geloof dat zijn vrouw hem dan de deur uit moest duwen. En als O’Hanlon dan eenmaal op weg was, was het over met de heimwee naar de poes.
Het gaat goed met zijn Bertie, zei hij. De kat telt al vijftien levensjaren en begint magerder te worden. Hij vroeg of ik ook een kat heb. Ja. En de naam. Kobus. Hoe oud? Negentien. En vervolgens schreef hij zo’n lieve boodschap van Bertie aan Kobus. Niet dat Kobus er iets van snapte, maar toch, het baasje is er blij mee!
Van Bertie voor Kobus
