Categorie: Blog

Onderweg naar m’n lunchplek neem ik vaak een afkorting, een route met schaduw. Hier in Bangkok is schaduw iets waar je over nadenkt en regelmatig zie ik iemand lopen met een geopende paraplu – tegen de felle zon. De weg naar m’n twaalfuurtje loopt via een boomloze straat en dan duik ik maar wat graag in de parkeergarage van het aanliggende hotel voor wat schaduw.

Laatst kwam ik er achter dat het een vreemde garage is, eentje met gordijnen voor elke parkeerplaats die direct toegang geven tot een hotelkamer. Het blijkt een zogenaamd gordijnhotel te zijn, daar waar Thai discreet hun dingen kunnen doen.

Thaise families leven vaak met 3 generaties onder één dak, en om dan op liefdesgebied in huis iets willen ondernemen is vaak gênant. Thais zijn makkelijk. Hebben ze zin – dan stappen ze in de auto en rijden naar het dichtstbijzijnde gordijnhotel. Naar binnen rijdend doet men de lichten van auto aan en vindt een lege gordijnplek, stapt uit, trekt het gordijn dicht en opent de hotelkamer via een betaalautomaat. Na gedane liefdeszaken verlaat men de kamer, start de auto, lampen weer aan, opent het gordijn en rijdt weer weg.

Zes verdiepingen 24X7 discretie en Thais vernuft. En meest belangrijk: voor de buitenwereld geheel anoniem.

 

Frank E. Bollen

Die stilte morgenvroeg. Ik maak me er nu al ongerust over. Zou ik het aankunnen?

Het was een tumultueus jaar. Niet eens zozeer voor mezelf. Elk jaar een reorganisatie bij het bedrijf waar ik voor werk went. Zit ik er dit keer bij of wederom niet? Aangezien het niets met kwaliteit heeft te maken en aangezien het steeds weer een loterij is – het ene jaar zit je als oudste in een leeftijdsgroep en word je gespaard, het andere ben je de jongste en derhalve het haasje – kun je er toch verrekte weinig aan doen, tenzij je de klok stil zou kunnen zetten. Groundhogday in het echie.

Nee, het was een tumultueus jaar voor de wereld. Ineens lijkt wereldvrede weer verder weg dan ooit. Okay, wereldvrede zal altijd een utopie blijven, maar het zou toch mooi zijn als we zo nu en dan het gevoel hebben dat het aan de einder te vinden is. Met IS, Poetin, vergeten Afrikaanse oorlogen en afluisterende mogendheden vraag ik me echter af wanneer dat gelukzalige gevoel weer tot me komt.

Maar eerst maar eens die stilte morgenvroeg. Na alle tumult van het afgelopen jaar en de knallen van vandaag ben ik toe aan stilte. En tegelijk maak ik me ongerust. Want: kan ik het wel aan?

BOEM!

 

Franklin Veldhuis

Dit zeiljaar startte ergens in juni met een tocht naar Helgoland. Al was het een eind weg voor m’n Friendship23, zouden we het halen?

De mooiste tochten eindigen vaak niet eens in de buurt van de gedachte bestemming en dat is dan ook het beste uitgangspunt voor elke reis. Waar zouden we dit keer aanspoelen?

Trossen los en de IJssel af naar het meer waar de rivier de naam van draagt. Verder naar het noorden door de sluis bij Kornwerderzand op naar de eilanden die waadbaar bijna te benaderen zijn. Buitenom naar Nes en verder naar het Oosten daar waar men spreekt van de Oost Friese Wadden en waarvan Wangerooge wel het meest tot de verbeelding spreekt. En toen? Een tocht de Elbe op en wachten op de nieuwe kapitein die in Hamburg aan boord zou komen.

Retour naar Cuxhaven klaar voor de oversteek naar het gedroomde Helgoland. Helaas terug onderlangs de Jadeboezem in om in Willemshaven de Fok te laten overhalen. Na een tweede bemanningswissel op naar Delfzijl geheel binnendoor. Daarna weer solo buitenom terug naar huis.

En nu klaarmaken om het nieuwe jaar in te gaan zeilen. Ik kan haast niet wachten en volgend jaar op naar Helgoland?

 

Kees Merkelbach

Geïnspireerd door de vriendinnen om me heen die Sara zien en dat vieren…….

De november-column in de Huis aan Huis Enschede.

Altijd fijn als je ergens je mening over mag geven. Over wel of geen Zwarte Piet. Over het bijtellingstarief van je leaseauto (als je er tenminste eentje hebt). Over het vluchtelingenprobleem bij Lampedusa. De kwaliteit van FC Twente. Het weer. Vergeten groenten. Moeten de koeien nu wel of niet in de wei? Je kunt je mening tegenwoordig overal kwijt. Als je het niet face-to-face durft, doe je het lekker via internet. Of je liked je te pletter via Facebook. Of -in het andere geval- ontvriendt je die persoon op Facebook.
Goed nieuws: vanaf vandaag is er nóg een plek om je mening te geven, namelijk op deze site!
Minder eenrichtingsverkeer van mij naar jou. Je kunt nu, zonder al teveel gedoe, meteen laten weten wat je van een tekst vindt. Ik hoor het graag. Ik check vooraf nog wel even of het door de beugel kan en of het niet -alweer- over Zwarte Piet gaat bijvoorbeeld. Ik wacht af!!

Ooit schreef ik dat ik de lente in Enschede had gespot. Twee pubers op één fiets. Hij voorop, zij achterop, aan elkaar gekoppeld door in elkaar gesloten handen ergens ter hoogte van het zadel. Gisteren heb ik volgens mij de herfst gezien. Op een van de singels, ook weer in Enschede. Daar fietsten twee pubers, ieder op een eigen fiets. Handen in elkaar wederom. We passeerden elkaar telkens. Reed ik ze met de auto voorbij; kwam ik ze later weer tegen bij een stoplicht. Reed ik weer verder, tot ik ze bij het volgende stoplicht weer zag. Maar opeens waren die handen uit elkaar. Ik zag de jongen (met zo’n heerlijk half geknipt, half geschoren kapsel zoals ze dat tegenwoordig zo mooi kunnen) heel verliefd naar het meisje kijken. Zij keek een beetje terug, maar het zag eruit alsof in haar hoofd de eerste twijfel zich al had genesteld. Bij het tweede stoplicht mochten zij eerder weg en sloten de handen niet weer opnieuw in elkaar. Hij wilde wel, dat kon ik aflezen aan zijn gezicht. Zij wilde ‘los’ fietsen, met een beetje afgekeerd hoofd. Zou de herfst in deze prille (?) verhouding al zijn ingetreden? Het raakt me altijd: twee in elkaar gepakte handen. Toppunt van intimiteit en verbondenheid. Maar ook zo intens als de handen elkaar niet meer vast willen houden. Je maakt wat mee in Enschede……

De oktober-column in de Huis aan Huis Enschede.

Ik heb zo goed als geen kaas van marketing gegeten. De ‘gouden’ marketingtips die regelmatig, verpakt in e-mail, in mijn postvak vallen, zijn me te snel en glad. Liever de nuchtere praktijk zoals ik die sinds september tussen Goor en Delden kan bekijken. Ik word er zo blij van. Wat is er aan de hand?
Langs de provinciale weg tussen beide Twentse plaatsen staat al sinds jaar en dag een tankstation. Onbemand. Je kunt er voor een leuke prijs tanken met je pinpas. Maar het is afgelegen en het tocht er. In de wintermaanden kijk ik eerst goed rond voordat ik het pasje uit mijn portemonnee trek. Stel dat ik een mes tussen mijn ribben krijg, dan is hier geen levende ziel te bekennen die me kan helpen. Ja, voorbijrazende auto’s genoeg, maar ter plekke geen helpende hand. Bij het tankstation staat een gebouwtje. Wellicht ooit bemand, maar zolang ik in Goor werk, nooit meer iemand gezien daar. Wat gebeurt er?
Een creatieve ziel uit Goor bedenkt dat er op die plek koffie en vers belegde broodjes aangeboden moeten worden. Genoeg passanten. In de krant lees ik dat de man is wegbezuinigd bij een woningbouworganisatie waar hij de service uitvoerde. Geen horeca-ervaring, maar het dienende hart op de goeie plek. En zo geschiedt. Het gebouwtje wordt een gezellige pleisterplaats. Hij adverteert met een lichtkrant. Gooit gehaktballen in het assortiment die in de nabije omgeving meteen zeer gewild worden. En gisteren zag ik twee o zo leuke bordjes langs de weg. Eentje met een dampende kop koffie. Vijftig meter verder de andere met een heerlijk uitziend broodje. Sinds de Gorenaar de broodjestent met zijn zoon uitbaat, oogt het vol en gezellig. Tanken hoef je daar nooit meer alleen en met gevaar voor lijf en leden. Van dit soort marketing en ondernemerszin word ik zo vrolijk. Kijken wat hij de komende weken in petto heeft.

Elke keer als ik er kom, bedenk ik het me: dit zou een geweldige plek voor mijn moeder zijn geweest om te wonen. Die plek: een seniorencomplex in Goor. Het bijzondere: de appartementen met uitkijk op een gemeenschappelijke binnenplaats en balkonnetjes en openstaande ramen (zoals vandaag). Op warme dagen kletsen de bewoners vanaf hun balkons met elkaar. En komt een gesprek of  muziek vanuit de openstaande deuren en ramen naar je toewaaien, beneden op de binnenplaats. Het is hier heerlijk op zo’n dag als vandaag. Senior of niet: het leeft hier. Meteen heb ik dan die prachtige film Una giornata particolare op mijn netvlies. Gezien? Nee? Meteen kijken dan. Want ook al speelt de film in het Italië van Mussolini, de sfeer in het woonblok waar de film is gesitueerd, is warm. Vooral vanwege Sophia Loren. Een mooie ‘huissloof’ op sloffen. Via de openstaande ramen maakt ze contact met buurman Marcello Mastroianni. En dan ontstaat er iets bijzonders.

Niet dat mijn moeder toe was aan Goor, of aan een romance of aandacht. Maar ze woonde wel alleen in het grote huis waar wij zijn opgegroeid. En toen ze ziek werd, zei ze ‘als ik beter word, ga ik uitkijken naar een kleiner huisje‘. Dat is er niet van gekomen jammer genoeg, want ze werd niet beter. Maar sindsdien kom ik overal leuke plekjes tegen voor mijn moeder, ook al is ze er al twaalf jaar niet meer. Inmiddels zou het vanwege mijn leeftijd bijna ook wat voor mezelf kunnen zijn, zo’n gezellig seniorenplekje, met veel gezelligheid en reuring om me heen. Maar nou wil het geval dat ik al in een klein huisje woon op een plein waar de sfeer van het woonblok uit Una giornata particolare al heerlijk rondwaart.